Ponoć, gdyby podejść od nieco innej strony, liczne filozofie i religie wschodu mają tyle wspólnego że cały czas gonią za króliczkiem , czyli Logosem którego tak naprawdę sprowadzają do nicości bo w końcu wszystko jest ułudą. W KK uznaje się że Logosem jest Jezus Chrystus stąd dalsze poszukiwania są niepotrzebne. No ale nie wytłumaczysz bo niektórych taka pogoń za pustką bardzo podnieca. To takie tłumaczenie moje z pozycji kompletnego dyletanta, nie roszczę sobie pretensji do posiadania racji w tym temacie.. No ale czasem w tych tradycjach wschodnich znajdzie się ktoś rozsądny jak UG Krishnamurti, niestety odłamkiem KK też się dostaje, ale dosyç jasno dał do zrozumienia że cała religijna tradycja hinduska to efekt brania środków halucynogennych , nie ma czegoś takiego jak oświecenie a celem wszystkich guru jest golenie frajerów. Z tego co pamiętam to krytykował też buddyzm ale bardziej za mizoginie no i oskarżał Dalsi Lamę o bycie agentem CIA.

Ale z buddyzmem pewnie problem też jest taki że ktoś może powiedzieć że hinduskie branie LSD to nie buddyzm... Tak samo z chrześcijaństwem. Też ma masę odłamów. Np. czy protestanci są ok?

Teraz ja pojadę ekumenizmem :) Mi się wydaje że trzeba dość otwarcie podejść do tego wszystkiego. Nie wiem czym jest prawdziwy buddyzm. Nigdy tego nie zgłębiałem więc nie będę zgadywać. Tak samo nie zamierzam rozstrzygać, która wersja chrześcijaństwa jest „prawdziwa”. Naprawdę bez szukania tej głębi czyli analizy, dyskusji, której ni w ząb nie można zwykle uświadczyć do niczego się dojdzie. Pozostaje tylko bujanie w obłokach przekonania o własnej racji ;)

Z tym Logosem też nieźle pojechałeś. Co to jest ten Logos u licha?

Szczęśliwie ostatnio zgłębiając zagadnienie upadku Rzymu dowiedziałem się tego i owego. Więc jakieś pojęcie mam. Ale jak sądzę nieduże :)

Moim zdaniem tekst notki lokuje się obok sedna sprawy, czyli w zasadzie naleciałości buddyzmu nie zostały do końca odrzucone. Oczywiście to moja subiektywna ocena.
Natomiast twoje komentarze do notki  są kwestiami podnoszonymi z poziomu przedszkolaka.

Ergo, ktoś kto odrzuca, obojętnie z jakich powodów  (ale głównie ignorancji i złego profilu  „oczytania”) fenomen objawienia  się Boga w misji Jezusa Mesjasza, ten i tak odrzuci wszystkie wynikające z tego konsekwencje (głównie z powodu kultywowania egoizmu intelektualnego, czyli postawy przejawiającej się w mniemaniu,  że wie i rozumie się więcej oraz lepiej bez używania  „okularów religijnych” w percepcji tzw. realu).

Czyli należy zacząć od abecadła.

Co to jest w ogóle człowiek, a mówiąc ściślej człowieczeństwo? Na czym zasadza się różnica statusu „bycia człowiekiem” od statusu „bycia zwierzęciem”? Nawet zdeklarowany ateusz dostrzega taką różnicę. Albo przynajmniej powinien, o ile w ogóle chce dyskutować na tematy inne niż trzy „p”.
Otóż różnica ta została wyrażona w pierwszych fragmentach księgi Genesis. Człowiek to byt biologiczny , który posiadł dar rozróżniania Dobrego i Złego. To metaforyczna opowieść o zerwanym rajskim owocu z zakazanego drzewa. A skoro człowiek posiadł taki właśnie  dar rozróżniania, to nie jest już li tylko i jedynie bytem biologicznym. Posiadł w konsekwencji uzyskania wspomnianego daru  tzw. sumienie. Niektórzy określają to jako samoświadomość, inni jako duszę. Umiejętność rozróżniania Dobra od Zła to, nazywane tak czy owak, coś zupełnie „niebiologicznego”.  A już z pewnością fenomen wyrzutów sumienia nie jest wytłumaczalny w takiej konwencji.

Otóż chrześcijaństwo (mam na uwadze jego odmiany katolicką oraz  prawosławną, gdyż co do  denominacji powstałych w wyniku Reformacji i późniejszych ich transformacji, choćby tylko ze względu na ich mnogość, nie mam takiej pewności ani też stosownego rozeznania) oferuje człowiekowi drogę do zbawienia. Ale cóż to takiego owo „zbawienie”? Zbawienie, Zbawiciel, to przecież bardzo często słyszane (głównie w liturgii) określenia. Zbawienie i Zbawiciel to nic innego jak wybawienia i wybawiciel. Od czego wybawienie? I kiedy ono się spełnia?

Chodzi o wybawienie od grzechów. A cóż  to takiego grzech? To uczynki i zaniechania, które nie są zgodne z porządkiem ustanowionym przez Boga dla bytu człowieka w doczesności, a zawarte np. w Dekalogu.
Rozgrzeszenie uzyskiwane w konfesjonale to tylko częściowe i warunkowe wybawienie od grzechów. Ostateczne zaś to domena Sądu Ostatecznego.  Jak rozumieć, że w wyniku tegoż Sądu jedni zostaną zbawieni, a pozostali skazani na zatracenie?

Można to rozumieć np. w ten sposób że zbawieni (wybawieni) otrzymają tzw. reset  swoich uczynków w życiu doczesnym, czyli ich sumienie nie będzie już dłużej obciążone bagażem popełnionych grzechów wraz z ich skutkami znanymi , domyślanymi jak i nieznanymi. Sumienie nie będzie im przeszkadzało z obcowaniem z „sacrum”, bo zostaną wybawieni obciążającego go bagażu (czasem używane jest określenie, że kogoś „pali sumienie” -   to jest właśnie ta namiastka ognia piekielnego).

Przeciwnie stanie się w przypadku tych, którzy odrzucili bojaźń Bożą, nigdy nie wyrazili skruchy za grzechy i nie starali się zadośćuczynić skutkom tychże. Oni nie zostaną wybawieni z palących wyrzutów sumienia. Przez wieczność będą rozpamiętywać swoje czyny i zaniechania, które doprowadziły do skrzywdzenia  innych, w tym slabszych i niewinnych, bowiem  poznają wszystkie ich  konsekwencje, także te, których nie zdołali poznać w swoim życiu doczesnym. Wyrzuty sumienia będą ich paliły wiecznie i nigdy nie zaznają ulgi.

Ok to jest dość jasne. Ale czy takie proste?

Teraz ja trochę uproszczę by był jakiś punkt wyjścia.

Weźmy ten grzech, czyli fundamentalny problem. Dowiadujemy się że rodzimy się z grzechem pierworodnym. To pewnie kolejna kwestia jak go rozumieć ale wydaje się chodzić o to że wiara w Chrystusa jest potrzebna by go przezwyciężyć. Dzięki Chrystusowi możemy to zrobić.

W porządku ale z drugiej strony mamy, jak Pan pisze Człowiek to byt biologiczny , który posiadł dar rozróżniania Dobrego i Złego. Ja tu widzę pewien paradoks. Bo skoro zostaliśmy wyposażeni w to narzędzie to teoretycznie mamy możliwość samodzielnego pokonania grzechu?

Czy nie mamy? Być może nie. W takim razie mamy nacisk na Chrystusa. Ale ten nacisk, w wersji oficjalno - kościelnej, sprawia że właściwie ginie problem. Powód. Grzech. W sensie takim że gdzieś na drugi plan schodzi to rozróżnianie Dobrego i Złego gdyż wystrarczy wierzyć w Jezusa...

Taki konkretny przykład. Światem rządzi patologia. Rządzący są chyba ostatnimi ludźmi, którzy kierują się chrześcijaństwem. Ale co robią wyznawcy Chrystusa? Wspierają ten układ! Dlaczego? Gdyż nacisk jest położony na pewną abstrakcję. Ot jakiś tam grzech jest ale co on nas właściwie obchodzi na czym on polega skoro jesteśmy na właściwej i słusznej drodze wiary? To jest według mnie fundamentalne zagadnienie gdyż można odnieść wrażenie trafiamy do tego świata gdzie istnieje problem ale Kościelna wykładnia chrześcijaństwa kieruje ludzi na drogę, która wydaje się sugerować że można to prostu zignorować. Czyli podsumowując po co Bóg zapodał ten grzech skoro można o nim nie myśleć, wystarczy cieszyć się wiarą w Chrystusa, który z nas go zdejmie. To taka sztuka dla sztuki. Po prostu zwyczajnie tak nie może być. Nie ma w tym celu.

To właśnie miałem na myśli pytając o co naprawdę chodzi w chrześcijaństwie. Zresztą niech Pan sam uczciwie odpowie na pytanie czy Kościół Katolicki faktycznie jest chrześcijański, przynajmniej obecnie? Czy jego nauczanie jest właściwe?

Janusz-Tryk napisał:

Porównywanie i dyskusje są dla osób, które nie są ani chrześnijanami ani buddystami. Dla osób niezdecydowanych. Jeśli się zdecydujesz to po prostu podążasz ścieżką i tyle.

Nie przejmując się że ścieżka jest błędna? Skąd wiemy że ścieżka Kościoła Katolickiego jest właściwa? Według mnie dyskusja jest niezbędna. Tym bardziej jeśli ktoś uważa że jest na właściwej ścieżce to jego obowiązkiem powinno być ściąganie innych ze złej ścieżki. Ale jak tego dokonasz skoro każdy ma tkwić w swoim światku?

Grzech pierworodny został odkupiony przez śmierć krzyżową Mesjasza na Golgocie. Dotyczy to wszystkich ludzi, tak wierzacych jak i niewierzących w Jezusa Mesjasza. Od tej pory każdy pracuje juz na własny rachunek, czyli bilans  Dobrego i Złego. I z niego zostanie rozliczony.

Nie rozumiem pytania: czy chrześcijaństwo ma głębie? I drugiego: na czym ona polega (ta głębia)? I trzeciego: czy ktoś wnika w tą potencjalną głębie?

Żebym mógł odpowiedzieć na te pytania, musiałbym wiedzieć, czym jest głębia, a w każdym razie, co ma na myśli Autor pytania.

Jeśli jednak chodzi o to, czy chrześcijaństwo jest poważne, albo czy istnieją ludzie do niego poważnie podchodzący, polecam poczytać dowolne dzieło dowolnego ojca kościoła, czy też świętego. Choćby to, od czego sam zacząłem, czyli "Wyznania" św. Augustyna. Po przeczytaniu czegoś takiego zmienia się perspektywa patrzenia na świat, a już na pewno na chrześcijaństwo. Ostrzegam jednak, że zmiany te mogą okazać się trwałe (warunkiem jest jednak czytanie pozbawione złej woli czytającego).

A o co chodzi w chrześcijaństwie? To jest dość proste. Chodzi o to, by przestać w kółko myśleć o sobie.

Ruch ekumeniczny definiowany był jako praca nad odbudowaniem jedności chrześcijan i nie miał nic wspólnego z dialogiem międzyreligijnym, ale w dobie globalizmów i to pomału się zmienia (przykład - „Pachamama” w Watykanie). Inna sprawa, że te uzgodnienia między różnymi odłamami chrześcijaństwa korzystają czasem ze współczesnych technik negocjacyjnych – jak ty mi trochę ustąpisz, to i ja w czymś ustąpię. To jest dobre w handlu, ale już gorsze, gdy mamy do czynienia z doktrynami. Spory o doktrynę, np. dotyczące natury Zbawiciela (ludzkiej i boskiej) lub Trójcy Świętej, w pierwszych wiekach chrześcijaństwa wstrząsały nim całym, wzniecając nierzadko tumulty. Były to sprawy bardzo ważne dla Kościoła i dla wiernych. W tyglu tych sporów kształtowała się i krystalizowała doktryna Kościoła. Nikt nie targował się wówczas o prawdę, nie było kompromisów.

Weźmy np. problem wspólnej modlitwy, jako jednego z narzędzi ruchu ekumenicznego – czy zebrani modlą się do tego samego Boga? Czy przyjmujemy tę samą komunię (wiele z kościołów protestanckich uważa, że obecność Chrystusa w Eucharystii jest jedynie symboliczna)? Nie takie proste. Co prawda oficjalnie Kościół twierdzi, że ekumenizm nie może opierać się na kompromisie kosztem prawdy, to jednak w praktyce różnie z tym bywa, gdyż język ludzki giętkim jest i czasem słowo miast odkrywać, to zakrywa prawdę. Jednak Kościół uważa, że motywowana wiarą miłość nie zna barier, a jedność Kościoła Chrystusa stanowi olbrzymią wartość i wyzwanie.

Reasumując – czy Kościół od samego początku był ekumeniczny? Starożytni pod pojęciem ekumeni rozumieli całą zamieszkaną ziemię, choć już np. Grecy i Rzymianie używali tego pojęcia na określenie ziem cywilizowanych przez siebie. Kościół przejął to pojęcie i tak synody biskupów, w których uczestniczyli przedstawiciele wszystkich prowincji (sobory), na których zapadały decyzje obowiązujące całość Kościoła, nazywane były ekumenicznymi, powszechnymi. W tym sensie Kościół był od początku ekumeniczny.

Co do współczesnego popularnego przekazu kościelnego, przytoczę tu fragment z mojej poprzedniej notki o wartościach:

„Zmiana w podejściu do spraw moralności nastąpiła (…) za sprawą Ockhama (ten od słynnej „brzytwy”; XIV w). Sprowadził on pojęcie cnoty do powinności. Akcent został położony na pilnowaniu prawa, wystrzeganiu się grzechu. I takie akcentowanie dość szeroko przeniknęło do popularnej nauki moralnej Kościoła, a z ambon mówiono często o tym co wolno, a czego niewolno.”

Co do głębi chrześcijaństwa – uważam, że warto czytać wielkich świętych mistyków Kościoła, jak np. św. Jana od Krzyża, który w swych pismach drogę do zjednoczenia z Bogiem przedstawia bardzo klarownie (niemal w formie „algorytmów” postępowania) czy św. Teresę z Avili.

jeśli chodzi o dyskusję, to wygląda na to, że Pana wpis nieco ją rozruszał, za co dziękuję.

Szanowny Panie, ja nie stoję w rozkroku. Już dawno zdecydowałem. Nie roztaczam tu dylematów, lecz próbuję zrozumieć. Piszę głównie o istocie chrześcijaństwa, jaka np. wyłania się ze znaczenia ślubów zakonnych, tak jak je pojmuję. Praktyka zakonna wskazuje na mistyczny cel chrześcijan. Pośrednio jego obraz (celu) się z tej praktyki wyłania. Czy to źle, że porównałem z buddyzmem? Dla mnie było to istotne, co próbowałem wyjaśnić na samym początku wpisu.

Myślę jednak, że nie ma Pan racji, że porównania są tylko dla niezaangażowanych wyznaniowo. Doktryna Kościoła kształtowała się w sporach właśnie z innymi poglądami, które jeśli chciała przezwyciężać, to nie w drodze ich ignorowania, lecz poznania właśnie, bez lęku szukając prawdy. Teologowie Kościoła prócz próby zrozumienia Boga nie ignorują tego, co w świecie.

Ma Pan jednak rację, że jak już człowiek się rozezna to powinien tą rozpoznaną ścieżką konsekwentnie podążać, gdyż praktyka jest najważniejsza, a nie deklaracje intelektualne.

Jeśli Pan nie odczuwa potrzeby dociekania, nie ma sprawy. Proszę jednak o odrobinę wyrozumiałości dla mojej niedoskonałości i pozwolić mi na to.

Komentarz na blogu to nie traktat teologiczny.

Odpowiadałem do smieciu, który ma dziecinne problemy (zakładam że jednak udaje i chce sobie tylko pogadać) , więc zaznaczyłem że zaczynam od abecadła. Oczywiście, żadna edukacja traktowana serio nie kończy się na poznaniu abecadła.

Tak więc moje komentarze były  przeznaczone dla innego adresata.

Wiemy, że „diabeł w szczegółach jest ukryty” często, jednak nie wchodząc w nie mogę napisać, że ogólnie się z Panią zgadzam, jeśli chodzi o to rozróżnienie między chrześcijaństwem a buddyzmem.

Łaska w chrześcijaństwie rzeczywiście jest uznawana za niezbędną do zbawienia. Min. o to toczył spór św. Augustyn z gnostykami. Co prawda łaska nie jest zarezerwowana dla zakonników, inni również mogą kroczyć ścieżką zbawienia, jednak życie zakonne bardziej temu sprzyja, gdyż pozwala bardziej skupić się na Bogu, nie będąc w takim stopniu, jak świeccy, absorbowanym przez inne aspekty życia codziennego.

Min. o tym opowiada „Opactwo Brede” autorstwa Rumer Godden, dla mnie wspaniała opowieść, nasycona duchowością chrześcijańską, która dodatkowo ukazuje wartości życia kluzurowego, jego klimatu.